“Heel goed, Jeroen. Welk stickertje wil je graag in je schriftje?” Ik glom van trots: ik had alle oefeningen goed gemaakt.

Je hele kindertijd leer je dat bij alles wat je doet, er iemand zegt of het goed is of fout. Maar als volwassene werkt het niet zo. Meestal geeft niemand je die terugkoppeling, of, als mensen dat wel doen, hebben ze er een andere bedoeling mee. Denk bijvoorbeeld aan die manager die bij het beoordelingsgesprek vooral kijkt naar wat goed is voor het bedrijf, en niet noodzakelijk naar wat goed is voor jou. (Niet alle managers doen dat, hoi M.!)

En als je dan op zoek gaat naar iets om je voortgang in het leven meetbaar te maken, zoals hoeveel geld je hebt, of hoe groot je auto is, dan word je daar over het algemeen niet gelukkig van (maar gelukkig wel rijk, zoals Wim Sonneveld al zei).

Misschien dat daarom video games zo populair zijn: die geven je wél een score als je iets doet. Ze geven je de illusie dat je invloed hebt op het resultaat.

Maar in het echte leven zul je zelf moeten beoordelen of je het goed doet, en dat is niet altijd makkelijk.

Hoewel mijn vader bij Philips op een afdeling werkte waar ze onderdelen voor tv’s ontworpen, hadden we thuis zelf geen tv. Maar toen mijn broer en ik stiekem bij de buren tv gingen kijken, kwam er bij ons ook een.

Een zwart-wittoestel, dat wel. Mijn oma had een kleuren-tv, met een afstandsbediening die werkte met ultrasone geluidsgolven. Het soort apparaat waar honden van gaan huilen, omdat zij het wel kunnen horen.

Doordat mijn vader veel van tv’s af wist, door zijn werk, stond er regelmatig een toestel van een familielid op de reparatiebank op zolder. Als je ze openmaakte, kwam de nicotinedamp je tegemoet.

Op mijn slaapkamer kreeg ik later een mini-tv (wat zal het geweest zijn, 12 inch?). Daar sloot ik mijn computer op aan. Eerst een ZX-81, later een ZX Spectrum.

Er is zo veel veranderd rond de tv. Van een luxeartikel tot een vanzelfsprekendheid. Van beeldbuis naar lcd-paneel. Van met het gezin naar dezelfde programma’s kijken, die je de volgende dag op school of kantoor besprak, tot met een half oog kijken wat er op is terwijl je op je telefoon tikt. Toch staat hij nog steeds in de meeste huiskamers, en wat hij verloren heeft in diepte compenseert hij nu in de breedte. Zowel letterlijk als figuurlijk.

Als je over het strand slentert, met de wind door je haren en de golven een witte ruis op de achtergrond, dan is het makkelijk om over het hoofd te zien wat er op de grond ligt. Zoals bovenstaand (overblijfsel? van een) plantje. En zo werkt het heel vaak in de natuur. Er is van alles te zien, maar je moet er wel op letten.

Laatst zag ik bijvoorbeeld een dopje van een eikel, en was het me nog niet eerder opgevallen hoe ingenieus dat in elkaar zit. Het zijn een soort versteende blaadjes die in een regelmatig patroon met elkaar verweven zijn. Kijk er maar eens naar, de volgende keer als je in een bos bent (pas wel op voor de eikenprocessierupsbrandhaartjes).

Ze zeggen dat eenzijdige relaties niet werken. Ik denk dat dat klopt. Want laten we eerlijk zijn: ik hou meer van jou dan jij van mij, en dat is niet goed.

Meestal gaat het goed, hoor, tegenwoordig. Maar soms, als ik in de winkel ben, en ik zie je smeulende blik, dan kan ik je niet weerstaan. Dan moet ik je hebben. Helemaal.

Lief veg. saucijzenbroodje, het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Ik kan dit niet meer. Daarom heb ik besloten om het uit te maken.

Voorlopig.