De veerboot is misschien wel mijn favoriete vervoermiddel. Er is zoveel dat je tijdens je reis kunt doen:
Jarenlang hoefde ik niet na te denken over een introductie van mezelf op social media. Ik zat alleen op Twitter. Daar was ik op een dag gewoon mee begonnen:
Maar toen nam Musk Twitter over, en moest ik op zoek naar iets anders. Uiteindelijk werd dat Mastodon. Op Mastodon is het gebruikelijk dat je een toot vastmaakt met daarin een beschrijving van jezelf. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik niet graag onnodig de aandacht op mezelf vestig, dus ik had niet zo’n zin in een introductietoot.
Omdat ik niet de illusie had dat iemand zich nog mijn eerste tweet zou herinneren, heb ik die gewoon opnieuw gebruikt voor Mastodon:
Deed je mee aan #microblogvember? Nice.
De afgelopen 30 dagen (inclusief vandaag) heb ik elke dag een post geschreven op mijn blog. Dit zijn ze allemaal.
De titels werden deze keer bedacht door Jenn Schiffer, die ik volg op Twitter. Dit is de lijst.
Omdat ik in het Nederlands schrijf, heb ik alle titels uit het Engels vertaald (met uitzondering van deze post dus).
Ik vond het leuk om te doen, maar ook een beetje vermoeiend. Ik had als regel voor mezelf dat ik niet meer dan 1 dag van tevoren mocht schrijven. Wonderlijk genoeg lukte het me elke keer om iets te verzinnen.
Ik kan niet beloven dat ik nu weer vaker op mijn blog ga posten. Dat heb ik me al vaker voorgenomen, en dan kwam het er niet van. Maar ik zou het wel willen.
Je zou kunnen denken dat Twitter alleen maar domme grappen is, en (afhankelijk van wie je volgt) eindeloze scheldpartijen over elk onderwerp dat je maar kunt bedenken. Maar je kunt er ook daadwerkelijk wat van leren.
Neem nou zoiets als verzwaarde dekens. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar sinds een tijdje weet ik van meerdere mensen dat die dekens kunnen helpen als je je overprikkeld voelt.
Dit verbreden van je wereld (en de domme grappen natuurlijk) ga ik het meest missen als Twitter onverhoopt kopje-onder mocht gaan.
De truc om zoiets als microblogvember vol te houden, is om niet na te denken over hoe lang het nog duurt. Wat ook helpt, is in gedachten te houden dat het stukje van de dag niet lang of ingewikkeld hoeft te zijn.
Het is dezelfde tactiek die ik gebruik om een taal te leren. Duolingo maakt dit makkelijk door de lessen zo op te delen dat je maar 10 à 15 minuten per dag hoeft te besteden. Voor mijn gevoel lijkt het dan niet op te schieten, maar als ik na een paar maanden terugkijk, blijk ik toch daadwerkelijk iets geleerd te hebben.
Net zoals ik nu bijna een maand aan stukjes heb geschreven op dit blog.
Om de een of andere reden luister ik sinds het begin van de coronapandemie vele malen achter elkaar naar eenzelfde nummer. Niet een en het zelfde nummer, gelukkig, maar regelmatig blijft een liedje wekenlang in mijn hoofd zitten.
Vorig jaar was het, zoals Spotify me parmantig meldde in het jaaroverzicht, RGB van Yoasobi.
De afgelopen weken was het Dancehall, van de driekoppige band Mrs. Green Apple. Ik wil je graag waarschuwen voordat ik je een link geef, want het is een oorwurm van jewelste. En de video is vermakelijk om te zien, met superstrakke danspasjes en veel kostuumwisselingen.
Denk overigens niet dat de band alleen van dit soort nummers maakt. Zoals bij meer Japanse bands vliegen hun nummers (en hun uiterlijk!) alle kanten op. Af en toe aangevuld met een drakerige ballad met onbegrijpelijke teksten.
Mijn ouders waren bevriend met een gescheiden vrouw. Als klein kind vond ik haar om twee redenen opvallend: ze had een harde ‘g’, wat ongebruikelijk was in mijn omgeving, en ze was direct, wat nog ongebruikelijker was in het Brabant van die tijd.
Later hoorde ik pas dat die directheid een reden was dat ze gescheiden was. Ze was getrouwd geweest met een man die later directeur werd bij de Nederlandse vestiging van een groot Amerikaans bedrijf. Toen hij nog de carrièreladder aan het beklimmen was, waren ze een keer met het bedrijf een weekend weg naar een luxe hotel, met partners. Op een bepaald moment stonden ze met een aantal stellen in de lift, en toen zei onze vriendin “Tja, en morgen staan we weer gewoon de wc te soppen”. Haar man was laaiend, hij vond dat ze hem voor schut had gezet voor zijn collega’s.
Ik kan me niet voorstellen dat ik daar kwaad over zou worden. Niet als het mijn vrouw was, en ook niet als het de vrouw van een collega was. Maar goed, ik ben dan ook geen carrièretijger.
Vorig jaar werd er een filmpje voor intern gebruik gemaakt binnen ons bedrijf, over onze internationale collega’s. Het ging over hoe het is om in Nederland te werken, en een van de onderwerpen die aan bod kwam was het Nederlandse eten. Een vrouw zei, met een verontschuldigend glimlachje, dat het Nederlandse dieet nogal bread heavy was. En daar moest ik om lachen, want het klonk herkenbaar. Mijn buitenlandse collega’s verbazen zich altijd over de Nederlandse lunch, waar mensen alleen maar brood eten. Onbegrijpelijk dat je daarmee de dag door kunt komen, vinden ze. Gelukkig kun je in onze kantine ook gewoon warm eten.
Je mag me wakker maken voor quiche. Of hartige taart. Of, zoals de Engelsen zeggen, pie.
Figuurlijk, natuurlijk, want het enige waar je me echt voor wakker mag maken is als het huis in brand staat, of vergelijkbare noodsituaties.
Het fijne aan quiche is dat het de dag erna ook nog goed smaakt, zelfs als het koud is. Dat kun je niet van alle gerechten zeggen.
Nu heb ik trek.
In de jaren nul was ik eens op wandelvakantie in Polen. Daar zag ik dat veel mensen op het platteland niet alleen groente verbouwden in hun moestuintjes, maar ook tabak. Ik wist toen helemaal niet dat je in ons klimaat ook tabak kon kweken.
Ik moest daar laatst weer aan denken toen Deb Chachra vertelde over de theeteelt in India. De Britten verbouwden thee daar niet omdat ze in het hun eigen land niet konden verbouwen (thee is immers een plant die het ook prima doet in de koude Himalaya, daar heb je geen warm klimaat voor nodig), maar omdat er in India een grote voorraad goedkope arbeiders was voor de arbeidsintensieve theeteelt. Arbeiders die in feite als slaven behandeld werden.