I’ve never made anything where it was a breeze. Maybe some developers are like that, but not me. My one gift isn’t intelligence or talent — it’s just that I keep my eye on the end zone and keep going, one strenuous yard at a time.
Brent Simmons, developer van Vesper
“Het is gewoon te veel, Cyn!”, zei Kaylie, en ze haalde haar kauwgom uit haar mond om hem te bekijken. Ze stopte hem weer terug, schijnbaar tevreden. “Je hebt al een groen trainingspak en dan heb je nou ook nog een groen petje.”
Cynthia gaf een ruk aan de lijn. “Kom hier Pils, we gaan verder.” De hond stribbelde tegen. Ze hield van hem, maar waarom had haar broer hem zo’n achterlijke naam gegeven?
“Zet dan tenminste je klep recht, dit ziet er echt niet uit.”
“Mens, bemoei je er niet mee, Kay.”
“En dan nog iets: heb je het hem nou al gevraagd?”
“Tering Kay, ken je me nou niet effe 10 seconden met rust laten?” Ze trok de klep van haar pet nog schever. “Pils! Meekomen. Nou!”
Ze dacht aan het feest, en dat Maikel daar zou komen. Maikel met zijn blonde stekels. En zijn stomme sproeten. Maar hij lacht zo lief. En hij komt uit Oost. Haar pa zou het nooit goedvinden. Ze kon het niet vragen.
“Hee Cyn! We zijn hier hoor!” Ze keek op. Kaylie stond al bij het kruispunt. Pils trok aan de lijn.
Afgelopen jaar heb ik voor het eerst bijgehouden welke boeken ik gelezen heb, met behulp van Goodreads. De hoeveelheid verbaasde me: 55 stuks. Ik dacht altijd dat ik veel minder las dan dat. Er zitten wel een paar stripboeken tussen, maar dan nog is het meer dan dat ik gedacht had.
Nu verwacht je misschien een top 10, maar uit eigen ervaring weet ik dat je daar snel overheen leest. Daarom in willekeurige volgorde een paar hoogtepunten:
“Wil je ook een stukje?”, vroeg Frits terwijl hij, al fietsend, een banaan pelde met beide handen. Bij sommige mensen leek het alsof niks hen moeite kostte.
“Nee, dank je”, zei hij. “Wil je nog horen hoe het verhaal verderging?”
“Tuurlijk”, zei Frits. Hij gooide de schil op het fietspad en peuterde zorgvuldig de harde sliertjes van de banaan.
“Nou”, zei hij, “ik stond dus mijn handen te wassen, en toen stond hij ineens naast me.”
“Wie?”, vroeg Frits.
“Ik weet eigenlijk niet hoe hij heet. Ik zeg altijd alleen hallo tegen hem als ik hem tegenkom.”
“En toen?”
“Toen ging hij dicht bij me staan en zei dat hij me iets wilde vertel…”
“Kut!”, zei Frits. De banaan was uit zijn handen gegleden en lag nu een stukje achter hen op het fietspad. “Die ga ik niet meer opeten”, zei Frits.
Ze reden voorbij een huis waar een dekbed uit het raam hing. Alles was nog nat van de regenbui.
said the Rocket [..] “What right have you to be happy? You should be thinking about others. In fact, you should be thinking about me. I am always thinking about myself, and I expect everybody else to do the same. That is what is called sympathy. It is a beautiful virtue, and I possess it in a high degree.”
Oscar Wilde, The Remarkable Rocket, 1888
Op een feestje kom je een oude vriend tegen die je al jaren niet meer gezien hebt. Je raakt aan de praat en meteen weet je weer waarom je met hem bevriend was. Hij haalt herinneringen op en doet dat grappig, welbespraakt, en met veel zelfspot. Je krijgt er een warm nostalgisch gevoel van.
Dan begint hij te praten over een moeilijke periode in zijn leven, en je denkt: wat erg dat hem dat overkomen is. En wat zijn mensen vervelend tegen hem geweest.
De klaagzang duurt echter net iets te lang. Er zijn wel heel veel mensen met wie hij conflicten heeft gehad. Je betrapt jezelf erop dat je de klok in de gaten begint te houden. Misschien lag het probleem wel niet bij die anderen, maar was je oude vriend zelf de oorzaak. Andere gasten werpen je een meewarige blik toe. Zouden zij de verhalen al uitentreuren gehoord hebben?
Je hakt de knoop door. Je excuseert je en gaat naar het toilet. Zonder afscheid te nemen ga je naar buiten.
Dit is mijn recensie van dit boek. Ik heb alleen de eerste helft gelezen.
“Om een debacle als de vorige keer te voorkomen hebben we een alarmsysteem laten installeren. Als je merkt dat de koffieautomaat hapert of zelfs helemaal niet meer werkt, dan sla je met je vlakke hand op deze grote rode knop. De hoofdverlichting zal dan uitschakelen, de rode noodverlichting gaat aan en je hoort een zachte sirene gedurende vijf seconden. Boven de werkplekken zullen cafeïnepleisters uit het plafond komen vallen. Het systeem maakt ondertussen verbinding met het Koffieautomaat Respons Team (KART). Binnen drie tot vijf minuten zal een zwarte SUV met geblindeerde ramen voor komen rijden met daarin de beste monteurs die er in dit land te vinden zijn. Zij hebben carte blanche om alles te doen wat nodig is om deze noodsituatie zo snel en zo geruisloos mogelijk op te lossen. Sta hen niet in de weg.”
“En als het systeem niet blijkt te werken?”
“Dan kun je naar het koffietentje om de hoek gaan.”
Afgelopen vrijdag liet een collega me op zijn laptop een foto zien waar hij poseerde naast een graafmachine die hij een keer in een opwelling had gekocht. Een ongebruikelijke aankoop voor iemand die in de IT werkt, dus we hadden meteen wat gespreksstof.
Toen ik terugkeerde naar mijn eigen werkplek opende ik de site van de buienradar. Het was een regenachtige dag, en ik wilde weten of er nog meer neerslag op komst was. Prominent op de pagina stond een advertentie voor een graafmachine.
Ik snap niet hoe dat mogelijk is. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit gezocht heb naar dat soort machines, of dat ik sites bezocht heb die daarover gaan. Reclamenetwerken volgen je op internet, maar doen dat met behulp van een cookie met een uniek nummer, zover ik weet. Dus ook al zou een collega wél naar graafmachines gezocht hebben, en hebben we naar buiten toe hetzelfde IP-adres, dan nog zouden we niet met elkaar verward moeten worden.
Toeval dus. Zo niet, dan moet ik de camera en de microfoon van mijn laptop af gaan plakken.
Koos van Zomeren zei in De Wereld Vereenvoudigen:
Wat mij verbaast en soms zelfs een gevoel van zinvol leven geeft: de hang van mensen om iets mooi te vinden, of te maken. De hele schepping is op wreedheid ingericht, op toeval en gevaar, en wij maar hunkeren naar harmonie.
Het beste voorbeeld hiervan vind ik vuurwerk. Fabrikanten doen hun best om juist die combinatie van chemicaliën te vinden die het kleurrijkste en meest verrassende effect geeft. Samenstellers van een vuurwerkshow proberen de verschillende stukken te combineren tot een geheel met een opbouw. De meeste toeschouwers zullen gefascineerd blijven kijken als er een show aan de gang is. En dat alles voor iets dat volkomen zinloos en vluchtig is.
Dat maakt de mensheid bijzonder.
N.B.: Als ik vuurwerk zeg bedoel ik natuurlijk siervuurwerk. Knalvuurwerk mag wat mij betreft afgeschaft worden.
Dit is een van mijn favoriete foto’s. Hij is genomen door Heinz Karnine in Keulen in 1958, bij een repetitie voorafgaand aan de première van Gruppen van Karlheinz Stockhausen. (Bron: Modern Music van Paul Griffiths.) Wat me vooral aanspreekt is de verlichting op de podia, die het een soort gezelligheid geeft. Daarnaast vind ik het grappig dat zeer experimentele muziek gespeeld wordt door mannen in pak met stropdas.
Gruppen is een muziekstuk voor drie orkesten, met elk een eigen dirigent. Hoewel het nu 55 jaar oud is, zullen veel mensen het een zeer lastig stuk vinden om te beluisteren. Dat vond ik in ieder geval toen ik het voor het eerst hoorde. De noten lijken volstrekt willekeurig op papier gezet, en er is geen enkele melodie in te herkennen. Dit stuk is echter bedoeld om over je heen te laten komen. Ook letterlijk, want het komt van drie kanten op je af. Stockhausen heeft het geschreven in een Zwitserse berghut en het aanzwellen en afnemen van de muziek gaat in het patroon van de bergen en de heuvels die hij zag als hij uit het raam keek. Als je dat weet dan klikt er iets en is de muziek ineens veel begrijpelijker.
Ik zou graag eens een live uitvoering meemaken, maar er naar luisteren door een goede koptelefoon is een prima alternatief. Als je Spotify hebt kun je daar de uitvoering van Claudio Abbado beluisteren.