Ru-zie! Als op mijn oude basisschool twee kinderen dreigden te gaan vechten, gingen de andere kinderen er in een kringetje omheen staan, en riepen ze “Ru-zie! Ru-zie! Ru-zie!” Meestal duurde dat niet lang, want dan kwam er een meester of juf om de kemphanen uit elkaar te halen. (Gevolgd door mijn favoriete moment: als de twee ruziemakers elkaar een handje moesten geven, terwijl ze elkaar niet aankeken.)

Op sociale media zie je dit ook wel eens; twee (of meer) mensen gooien met modder naar elkaar, en de rest staat er gefascineerd naar te kijken. Alleen komt er dan niet een meester of juf om iedereen tot orde te roepen.

Het is niet zo dat ik nu voorstel dat een toeschouwer tussenbeide stapt, want dat is vaak alleen maar olie op het vuur. Ik vind dat de eigenaren van de site die verantwoordelijkheid hebben. Zoals Sarah Jeong het in The Internet of Garbage al zo pakkend formuleerde: “Take out the trash!”

Wat een wonderlijk verschijnsel is dat, feest. Je kunt er allerlei ideeën bij hebben, maar waar komt het nu eigenlijk op neer? Iemand nodigt mensen uit, en zegt dat het een feest is. Dat is het. Dat is alles wat er voor nodig is.

Natuurlijk wordt een feest een stuk leuker met een springkussen, maar het is niet noodzakelijk.

Dit kan een bevrijdende gedachte zijn. Je hoeft helemaal niet moeilijk te doen om een feestje te kunnen vieren. Hang slingers op en je hebt het.

Stel je voor dat buitenaardse wezens onze aarde zouden vinden, en de meest intelligente levensvorm zou een koe zijn. Wat zouden ze daarvan vinden? Zouden ze ervan uitgaan dat deze dieren net zo slim waren als zij? Zouden ze proberen te achterhalen wat de koe bedoelt als ze loeit, als ze een vrolijke straal urine klatert, als ze een koeienvlaai deponeert? En wat zou de koe zelf vinden? Ik denk dat ze onverstoord zou blijven herkauwen.

Let op dat u afval dat u een nieuwe bestemming wilt geven in de juiste opening gooit:

• De linkse bak is voor uw diepste, zwartste herinneringen.
• Midden-boven is voor pinguïns en vossen onder het ijs.
• Midden-onder is voor blauwe kokerrokken.
• Rechts is voor oude liefdes, mits verroest.

“Heel goed, Jeroen. Welk stickertje wil je graag in je schriftje?” Ik glom van trots: ik had alle oefeningen goed gemaakt.

Je hele kindertijd leer je dat bij alles wat je doet, er iemand zegt of het goed is of fout. Maar als volwassene werkt het niet zo. Meestal geeft niemand je die terugkoppeling, of, als mensen dat wel doen, hebben ze er een andere bedoeling mee. Denk bijvoorbeeld aan die manager die bij het beoordelingsgesprek vooral kijkt naar wat goed is voor het bedrijf, en niet noodzakelijk naar wat goed is voor jou. (Niet alle managers doen dat, hoi M.!)

En als je dan op zoek gaat naar iets om je voortgang in het leven meetbaar te maken, zoals hoeveel geld je hebt, of hoe groot je auto is, dan word je daar over het algemeen niet gelukkig van (maar gelukkig wel rijk, zoals Wim Sonneveld al zei).

Misschien dat daarom video games zo populair zijn: die geven je wél een score als je iets doet. Ze geven je de illusie dat je invloed hebt op het resultaat.

Maar in het echte leven zul je zelf moeten beoordelen of je het goed doet, en dat is niet altijd makkelijk.