Nicola Griffith en Hanna Bervoets hadden hetzelfde probleem: hoe schrijf je een boek over chronische ziekte? In tegenstelling tot bijvoorbeeld kanker heb je dan namelijk geen voor de hand liggende spanningsboog, waar de hoofdpersoon na vele verwikkelingen de ziekte overwint (of eraan bezwijkt). In So Lucky probeert Griffith dit op te lossen door de woede van de hoofdpersoon te gebruiken als drijfveer. Bervoets probeert het in Welkom In Het Rijk Der Zieken door heel erg te spelen met de vorm van het verhaal. Het resultaat: het boek van Griffith had ik in één dag uit, en over dat van Bervoets deed ik een maand.
En dat doet me pijn om te zeggen. Na een interview met Bervoets gezien te hebben dacht ik namelijk dat ik het boek heel goed zou gaan vinden. Eindelijk weer eens een boek over dit onderwerp, en dan niet op een droge manier beschreven, maar met fantasy-elementen en internetfora-fragmenten. Helaas werkte het voor mij niet, ik heb zelfs meerdere keren overwogen om te stoppen met lezen. De vorm zit het verhaal in de weg, en dat was vast niet de bedoeling.