Ik vind het grappig als mensen zeggen bindingsangst te hebben, en vervolgens een tatoeage nemen. Een tatoeage is voor altijd, een relatie hoeft dat niet te zijn. Waarom durf je het ene wel aan, en het andere niet?

Natuurlijk spreek ik hier met boter op mijn hoofd, want ik heb er geen probleem mee om te beloven voor altijd bij mijn vrouw te blijven, maar een tatoeage, daar begin ik niet aan.

“Maar leg jij het dan eens uit, Jeroen, waarom je het ene wel aandurft en het andere niet?”

“Ik heb nog nooit een tatoeage gezien die ik zelf ook zou willen hebben. Zo simpel is het.”

Op de lagere school kende je van al je vrienden de straat waar ze opgroeiden. Ze woonden om de hoek, je kwam bij ze thuis op speelafspraken en verjaardagsfeestjes.

Op de middelbare school wist je dit alleen van sommige vrienden, want niet bij iedereen kwam je thuis. Niet alleen de afstand speelde een rol, maar ook wilde niet iedereen als puber zijn vrienden blootstellen aan zijn ouders, want die waren stom.

Op de universiteit wist je het maar van een paar vrienden. De meesten woonden namelijk in een andere stad voordat ze gingen studeren, en daar kwam je niet zomaar.

Met je partner is het kringetje weer rond. Mits de schoonouders nog op dezelfde plek wonen en je goed contact met ze hebt, kom je regelmatig in de straat waar je partner opgegroeid is.

Zoals ik eerder op Twitter schreef, stonden we laatst te wachten tot de Sint Maartenoptocht zou beginnen, toen een oud-collega voorbij kwam. Ik herkende haar meteen, we hadden een jaar of tien geleden elke dag in hetzelfde kantoor gewerkt. Toen ze overstapte naar een andere werkgever, kreeg iedereen bij het afscheid een steentje met helende eigenschappen van haar.

Ik had geen idee meer hoe ze heette. Toen ze weer verder liep vroeg mijn vrouw wie dat was, en pas tien minuten later schoot haar naam me te binnen.

Vergelijk dit eens met het afspraak maken voor een vaccinatie, waar je je burgerservicenummer voor nodig hebt. Dat lepel ik zo op, zonder aarzelen.

Blijkbaar kan ik nummers en gezichten goed onthouden, maar namen niet.

Er was eens een zoutlamp uit Zoutkamp

Die was altijd donker, hij vond het toch zó’n ramp

Hij keek naar zijn draad

Hij stelde een daad

Hij wrikte zich los en schoot zo uit zijn lichtkramp

Sorry, wat? Waarom zou ik dat doen? Ik heb die mensen veel te hard nodig als mijn lichaam het straks stukje bij beetje gaat begeven.

Het enige wat ik misschien van ze zou willen stelen is een beetje tijd bij een consult. Ik snap dat ze op moeten schieten van de zorgverzekeraars, en dat ze nog een verslag in moeten typen als ik weg ben, maar iets meer aandacht zou fijn zijn.

Uit Eindhoven dus:

• Mijn vader speelde tafeltennis tegen een broer van Jan de Bont, die bij ons in de buurt opgegroeid was
• Hans Brian gaf gymles op mijn middelbare school
• Wim Daniëls gaf Nederlands op mijn middelbare school
• Jan Poortvliet woonde bij ons in de straat, en hij trainde wel eens in het park waar wij speelden

Doordat mijn vader uit Limburg kwam, ben ik een beetje een snob als het op vlaai aankomt. Laat ik dat wat stelliger zeggen: ik heb nog nooit goede vlaai gegeten boven de grote rivieren. De grootste ergernis wat mij betreft zijn ketens die 20 soorten vlaai aanbieden, terwijl ze de basis niet op orde hebben. In plaats daarvan kun je beter 3 soorten hebben, waarbij de bodem niet zompig is, de vulling friszuur en, het belangrijkste, alles kraakvers is.

Als bakkers dat gaan doen, dan loop ik de deur bij ze plat. Tot die tijd eet ik alleen vlaai als ik in het zuiden ben.