Vorig jaar werd er een filmpje voor intern gebruik gemaakt binnen ons bedrijf, over onze internationale collega’s. Het ging over hoe het is om in Nederland te werken, en een van de onderwerpen die aan bod kwam was het Nederlandse eten. Een vrouw zei, met een verontschuldigend glimlachje, dat het Nederlandse dieet nogal bread heavy was. En daar moest ik om lachen, want het klonk herkenbaar. Mijn buitenlandse collega’s verbazen zich altijd over de Nederlandse lunch, waar mensen alleen maar brood eten. Onbegrijpelijk dat je daarmee de dag door kunt komen, vinden ze. Gelukkig kun je in onze kantine ook gewoon warm eten.

Je mag me wakker maken voor quiche. Of hartige taart. Of, zoals de Engelsen zeggen, pie.

Figuurlijk, natuurlijk, want het enige waar je me echt voor wakker mag maken is als het huis in brand staat, of vergelijkbare noodsituaties.

Het fijne aan quiche is dat het de dag erna ook nog goed smaakt, zelfs als het koud is. Dat kun je niet van alle gerechten zeggen.

Nu heb ik trek.

In de jaren nul was ik eens op wandelvakantie in Polen. Daar zag ik dat veel mensen op het platteland niet alleen groente verbouwden in hun moestuintjes, maar ook tabak. Ik wist toen helemaal niet dat je in ons klimaat ook tabak kon kweken.

Ik moest daar laatst weer aan denken toen Deb Chachra vertelde over de theeteelt in India. De Britten verbouwden thee daar niet omdat ze in het hun eigen land niet konden verbouwen (thee is immers een plant die het ook prima doet in de koude Himalaya, daar heb je geen warm klimaat voor nodig), maar omdat er in India een grote voorraad goedkope arbeiders was voor de arbeidsintensieve theeteelt. Arbeiders die in feite als slaven behandeld werden.

Ik vind het grappig als mensen zeggen bindingsangst te hebben, en vervolgens een tatoeage nemen. Een tatoeage is voor altijd, een relatie hoeft dat niet te zijn. Waarom durf je het ene wel aan, en het andere niet?

Natuurlijk spreek ik hier met boter op mijn hoofd, want ik heb er geen probleem mee om te beloven voor altijd bij mijn vrouw te blijven, maar een tatoeage, daar begin ik niet aan.

“Maar leg jij het dan eens uit, Jeroen, waarom je het ene wel aandurft en het andere niet?”

“Ik heb nog nooit een tatoeage gezien die ik zelf ook zou willen hebben. Zo simpel is het.”

Op de lagere school kende je van al je vrienden de straat waar ze opgroeiden. Ze woonden om de hoek, je kwam bij ze thuis op speelafspraken en verjaardagsfeestjes.

Op de middelbare school wist je dit alleen van sommige vrienden, want niet bij iedereen kwam je thuis. Niet alleen de afstand speelde een rol, maar ook wilde niet iedereen als puber zijn vrienden blootstellen aan zijn ouders, want die waren stom.

Op de universiteit wist je het maar van een paar vrienden. De meesten woonden namelijk in een andere stad voordat ze gingen studeren, en daar kwam je niet zomaar.

Met je partner is het kringetje weer rond. Mits de schoonouders nog op dezelfde plek wonen en je goed contact met ze hebt, kom je regelmatig in de straat waar je partner opgegroeid is.

Zoals ik eerder op Twitter schreef, stonden we laatst te wachten tot de Sint Maartenoptocht zou beginnen, toen een oud-collega voorbij kwam. Ik herkende haar meteen, we hadden een jaar of tien geleden elke dag in hetzelfde kantoor gewerkt. Toen ze overstapte naar een andere werkgever, kreeg iedereen bij het afscheid een steentje met helende eigenschappen van haar.

Ik had geen idee meer hoe ze heette. Toen ze weer verder liep vroeg mijn vrouw wie dat was, en pas tien minuten later schoot haar naam me te binnen.

Vergelijk dit eens met het afspraak maken voor een vaccinatie, waar je je burgerservicenummer voor nodig hebt. Dat lepel ik zo op, zonder aarzelen.

Blijkbaar kan ik nummers en gezichten goed onthouden, maar namen niet.

Er was eens een zoutlamp uit Zoutkamp

Die was altijd donker, hij vond het toch zó’n ramp

Hij keek naar zijn draad

Hij stelde een daad

Hij wrikte zich los en schoot zo uit zijn lichtkramp

Sorry, wat? Waarom zou ik dat doen? Ik heb die mensen veel te hard nodig als mijn lichaam het straks stukje bij beetje gaat begeven.

Het enige wat ik misschien van ze zou willen stelen is een beetje tijd bij een consult. Ik snap dat ze op moeten schieten van de zorgverzekeraars, en dat ze nog een verslag in moeten typen als ik weg ben, maar iets meer aandacht zou fijn zijn.

Uit Eindhoven dus:

• Mijn vader speelde tafeltennis tegen een broer van Jan de Bont, die bij ons in de buurt opgegroeid was
• Hans Brian gaf gymles op mijn middelbare school
• Wim Daniëls gaf Nederlands op mijn middelbare school
• Jan Poortvliet woonde bij ons in de straat, en hij trainde wel eens in het park waar wij speelden