We wandelden langs de Kromme Rijn. Onderweg kwamen we langs de achterkant van de kersentuin. Het viel me op dat er nu een ouderwets aandoend bord stond, met een aansporing om kersen te komen eten. Ik pakte mijn telefoon om er een foto van te maken, liep wat achteruit, probeerde de hoek goed te krijgen en drukte af.

Toen ik mijn telefoon weer in mijn broekzak deed, keek ik naar de rivier. In het water, aan de kant, lag een kajak. In de kajak zat een vrouw. Ze keek me aan zonder iets te zeggen.

Ik liep snel verder.

De jongere vrouw achter de balie bij de bakker zuchtte nog eens diep. Buiten was het een van de eerste zomerse dagen van het jaar. Binnen was het schemerdonker. Haar oudere collega gooide het ene brood na het andere in de snijmachine.
“Is het pas 11 uur?”, vroeg de jongere vrouw.
“Ja. De tijd vliegt hè”, zei haar collega.
Lusteloos legde de jongere vrouw nog een paar broden op de planken.
“Nou, ik vind het een kruipdag”, zei ze, “het lijkt wel of de klok stilstaat.”
Haar collega stopte een brood in een plastic zak en gaf een ferme draai aan het uiteinde. “Bij mij gaat het snel”, zei ze, “maar ik werk dan ook hard.”
Ze lachte naar haar klant, die beleefd terugkeek.
De jongere vrouw draaide zich half naar me toe. “Zegt u het maar”, zei ze. Ik wees een brood aan. Ze slofte naar de snijmachine. Ik keek nog eens naar de saucijzenbroodjes. Maar niet doen.
“Dat is dan 2 euro 5.” Ik gaf haar 2 euro 10. “Heeft u geen stuiver”, zei ze, “want die heb ik niet meer.” Ik zei haar dat ze het wisselgeld mocht houden. Zonder iets te zeggen of me aan te kijken deed ze de munten in de lade van de kassa. Ik wenste iedereen goede dag en liep naar buiten, de stralende zon in.

Bij de ingang van de winkel stonden twee jongens. De ene had een camera. De andere stond mooi te wezen, met een blonde kuif en een jasje waar hij niks onder had, zodat je zijn gladde borstkas kon zien. Hij probeerde serieus in de lens te kijken. We gingen naar binnen. Terwijl we naar interieurspulletjes keken hoorden we achterin de winkel het geluid van brekend aardewerk. Een medewerker keek beteuterd naar de vloer, maar zei niks. De eigenaresse van de winkel kwam met vinnige stappen aangelopen op haar absurd hoge hakken.
“Wat is er gebeurd”, vroeg ze.
De jongen wees naar de vloer: “De plank met kopjes viel van de muur.”
“Dat is niet erg, daar zijn we voor verzekerd. Veeg de scherven maar op.”

Bij het afrekenen vertelde de eigenaresse dat de winkel net geopend was, en dat de jongen die de scherven aan het opvegen was, opgeleid was tot barista. Of we de koffie gratis wilden uitproberen? Dat wilden we. We gingen op het terras zitten.

De fotoshoot was nog in volle gang. Naast de tafeltjes stond een meterhoge bloempot met daarin een boomstronk. Een jongen met een zwarte driekwart broek en een meisje met hip haar waren gruis in de pot aan het storten om de stronk vast te zetten. Vervolgens gingen ze samen cement aanmaken in een emmer. De jongen tilde de emmer met cement naar de bloempot. Hij kantelde de emmer en goot het meeste cement over zijn broek, zijn schoenen en het terras. Hij keek beteuterd, maar zei niks en ging naar binnen. Een andere jongen ging met zijn schoen in de plas met cement staan.

De jongens van de fotoshoot waren klaar en liepen verder. De barista kwam naar buiten met de koffie.