Sommige blogs lees ik al jaren. Bij een aantal weet ik niet hoe de schrijver of schrijfster eruit ziet, laat staan hoe hun stem klinkt. Maar dan luister ik een keer naar een podcast, of kijk ik naar een filmpje op YouTube, en daar wordt iemand voorgesteld die ik ken. De stem die ik dan hoor is heel anders dan de stem die ik al die tijd in mijn hoofd hoorde als ik het blog las. Volgens mij is dit vergelijkbaar met de sensatie die mensen gevoeld moeten hebben toen hun favoriete sterren van de stomme film ineens in een film met geluid optraden. Het geluid klopt niet. De verbeelding was beter, vertrouwder.

Op volgorde van emotionele impact:

1. Muziek
2. Film/tv-series
3. Boeken
4. Beeldende kunst

Rare jongens, die hersenen.

• Het uithangbord hoort licht gebogen te zijn.
• De afbeeldingen op het uithangbord horen verbleekt te zijn.
• De prijzen op het uithangbord horen met viltstift geschreven te zijn.
• Het goedkoopste product hoort een waterijsje te zijn.
• Het glas van de schuifdeksels hoort aangeslagen te zijn, zodat je de inhoud van de vriezer niet goed kunt zien.
• De schuifdeksels horen een beetje stroef te lopen.
• Het plastic hoort aan het ijsje te plakken, zodat de verpakking te vroeg afscheurt.
• Er horen ijskristallen op het ijsje te zitten.

Koos van Zomeren zei in De Wereld Vereenvoudigen:

Wat mij verbaast en soms zelfs een gevoel van zinvol leven geeft: de hang van mensen om iets mooi te vinden, of te maken. De hele schepping is op wreedheid ingericht, op toeval en gevaar, en wij maar hunkeren naar harmonie.

Het beste voorbeeld hiervan vind ik vuurwerk. Fabrikanten doen hun best om juist die combinatie van chemicaliën te vinden die het kleurrijkste en meest verrassende effect geeft. Samenstellers van een vuurwerkshow proberen de verschillende stukken te combineren tot een geheel met een opbouw. De meeste toeschouwers zullen gefascineerd blijven kijken als er een show aan de gang is. En dat alles voor iets dat volkomen zinloos en vluchtig is.

Dat maakt de mensheid bijzonder.

N.B.: Als ik vuurwerk zeg bedoel ik natuurlijk siervuurwerk. Knalvuurwerk mag wat mij betreft afgeschaft worden.

Thee zetten is simpel. Je kookt water in een waterkoker (of, als je tijd te veel hebt, in een fluitketel). Je schenkt het water in een theepot, je jast er een zakje een paar keer in op en neer, en je hebt thee.

Maar wat als je er iets meer aandacht aan besteedt? En dan heb ik het niet meteen over bakken geld uitgeven om schijven zeldzame pu-er af te laten zagen, hoewel dat natuurlijk ook mag.

Nee, ik bedoel: kijk als je het water opschenkt eens naar de vorm van de straal die uit de waterkoker komt. En verbaas je over het feit dat gekookt water er bijna net zo uitziet als koud water. Dat je het verschil alleen kunt merken door je hand eronder te houden, wat je niet moet doen.

Voila, je eigen kleine ritueel is geboren.

Nadat mijn eerste blog was bezweken op de snijtafel, was ik lange tijd alleen actief op Twitter. Toch ging het op een gegeven moment weer bij me jeuken om wat langere teksten te schrijven. Zie hier het resultaat.

Deze keer ga ik het anders aanpakken. De verscheidenheid in onderwerpen zal blijven, ik ben nu eenmaal in veel dingen geïnteresseerd. Maar ik ga niet meer proberen om elke dag iets op het blog te zetten, dat houd ik niet vol. En een minimumlengte voor de stukjes ga ik mezelf ook niet opleggen. Soms zal het niet veel langer zijn dan een tweet.

Nu knip ik het lintje door en verklaar dit blog voor geopend. Een bescheiden applaus klinkt op.