2,20371. Als je weet wat dat getal betekent, dan ben je in ieder geval meerderjarig.

Toen de euro ingevoerd werd, was ik gedetacheerd bij de IT-afdeling van een grote bank, en hield ik me bezig met de beheersoftware van geldautomaten. Je kunt je voorstellen dat de euro belangrijk was voor ons. En dit getal, de wisselkoers tussen euro’s en guldens, vond je overal terug. Voor mij was heen en weer rekenen tussen de twee valuta dagelijkse kost.

Oudere mensen vonden het destijds moeilijk om te wennen aan de prijzen in euro’s, en rekenden ook jaren later nog steeds terug naar guldens. Ik kan me herinneren dat ik dat stom vond. Maar als ik zelf een prijs in euro’s zag, rekende ik haast automatisch terug.

Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik daarmee gestopt ben, maar het is alweer een tijd geleden. Tegenwoordig is het ook makkelijker, want de prijzen in euro’s zijn nu ongeveer hetzelfde als wat ze in guldens waren. Het is een beetje zoals een oud-studiegenoot zei die in de jaren ’90 in Engeland was gaan wonen: “Als je doet alsof 1 pond 1 gulden is, dan vallen de prijzen hier best mee.”

Op weg naar mijn werk kom ik elke dag langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Blijkbaar is dit het drukstbevaarde kanaal ter wereld, volgens Wikipedia.

Maar dat is niet het interessantste weetje dat ik las. Het plan voor dit kanaal is namelijk bedacht door Anton Mussert, toen hij nog ingenieur was bij Rijkswaterstaat. Die Anton, ja. Die later ook het hoofdkantoor van zijn partij in Utrecht had.

Kan de persoon die het uitneembare kruimellaatje uitgevonden heeft voor broodroosters voorgedragen worden voor een lintje?

Hoe ik denk dat het is om bowls te spelen:
In de zomer komen we elke week samen om te spelen. Na al die jaren zijn we een hechte groep geworden. We hebben natuurlijk onze favorieten, maar eigenlijk maakt het niet uit bij wie we ingedeeld worden, het gaat altijd goed.
Ik twijfelde van tevoren een beetje of ik wel goed genoeg zou zijn voor dit spel, maar ik bleek al snel een natuurtalent. Gelukkig zijn er genoeg andere goede spelers, anders zou ik elke keer winnen, en dat zou saai zijn.
Na de wedstrijd gaan we thee drinken, en zijn er taartjes van de bakker om de hoek. Er wordt veel gelachen, want ieder heeft een goed gevoel voor humor. Maar we kunnen ook serieuzere gesprekken voeren, want het is niet alleen maar leuk in het leven.
Ik ben zo blij dat ik deze sport gekozen heb, en dat ik op dit mooie veld mag spelen met deze leuke mensen.

Hoe het waarschijnlijk zal zijn om bowls te spelen:
Ja, het is een prachtig veld, en het ziet er mooi uit als iedereen in smetteloos wit gekleed is. Maar het is haat en nijd onderling. Niemand gunt elkaar iets.
Ik twijfelde van tevoren een beetje of ik wel goed genoeg zou zijn voor dit spel, en dat was terecht. En bij elke fout die ik maak kijk ik weer tegen die zure gezichten aan. Ze zullen het nooit zeggen, maar je ziet ze denken: waarom zijn we nou weer bij hém ingedeeld?
Na de wedstrijd gaat iedereen bij zijn eigen groepje zitten, en als buitenstaander kom je daar nooit tussen. En dat stiekeme geroddel altijd, vreselijk. Nooit eens een leuk gesprek met kwinkslagen over en weer. Nee, altijd zeuren over geld en kwalen.
Ik heb echt spijt dat ik voor deze sport gekozen heb.

Een uitgestoken hand die niet aangenomen wordt. Een kus die in de lucht verdwijnt. Iemand die geen hallo terugzegt tijdens het wandelen in het bos. Kleine mislukkingen op een dag, die kunnen voelen als korrels zand in je yoghurt.

Als je je minder vervelend wilt voelen als dit soort dingen gebeuren, dan raad ik je aan om ouder te worden. Hoe ouder ik word, hoe minder ik me hier druk over maak.

Ru-zie! Als op mijn oude basisschool twee kinderen dreigden te gaan vechten, gingen de andere kinderen er in een kringetje omheen staan, en riepen ze “Ru-zie! Ru-zie! Ru-zie!” Meestal duurde dat niet lang, want dan kwam er een meester of juf om de kemphanen uit elkaar te halen. (Gevolgd door mijn favoriete moment: als de twee ruziemakers elkaar een handje moesten geven, terwijl ze elkaar niet aankeken.)

Op sociale media zie je dit ook wel eens; twee (of meer) mensen gooien met modder naar elkaar, en de rest staat er gefascineerd naar te kijken. Alleen komt er dan niet een meester of juf om iedereen tot orde te roepen.

Het is niet zo dat ik nu voorstel dat een toeschouwer tussenbeide stapt, want dat is vaak alleen maar olie op het vuur. Ik vind dat de eigenaren van de site die verantwoordelijkheid hebben. Zoals Sarah Jeong het in The Internet of Garbage al zo pakkend formuleerde: “Take out the trash!”

Wat een wonderlijk verschijnsel is dat, feest. Je kunt er allerlei ideeën bij hebben, maar waar komt het nu eigenlijk op neer? Iemand nodigt mensen uit, en zegt dat het een feest is. Dat is het. Dat is alles wat er voor nodig is.

Natuurlijk wordt een feest een stuk leuker met een springkussen, maar het is niet noodzakelijk.

Dit kan een bevrijdende gedachte zijn. Je hoeft helemaal niet moeilijk te doen om een feestje te kunnen vieren. Hang slingers op en je hebt het.

Stel je voor dat buitenaardse wezens onze aarde zouden vinden, en de meest intelligente levensvorm zou een koe zijn. Wat zouden ze daarvan vinden? Zouden ze ervan uitgaan dat deze dieren net zo slim waren als zij? Zouden ze proberen te achterhalen wat de koe bedoelt als ze loeit, als ze een vrolijke straal urine klatert, als ze een koeienvlaai deponeert? En wat zou de koe zelf vinden? Ik denk dat ze onverstoord zou blijven herkauwen.

Let op dat u afval dat u een nieuwe bestemming wilt geven in de juiste opening gooit:

• De linkse bak is voor uw diepste, zwartste herinneringen.
• Midden-boven is voor pinguïns en vossen onder het ijs.
• Midden-onder is voor blauwe kokerrokken.
• Rechts is voor oude liefdes, mits verroest.

“Heel goed, Jeroen. Welk stickertje wil je graag in je schriftje?” Ik glom van trots: ik had alle oefeningen goed gemaakt.

Je hele kindertijd leer je dat bij alles wat je doet, er iemand zegt of het goed is of fout. Maar als volwassene werkt het niet zo. Meestal geeft niemand je die terugkoppeling, of, als mensen dat wel doen, hebben ze er een andere bedoeling mee. Denk bijvoorbeeld aan die manager die bij het beoordelingsgesprek vooral kijkt naar wat goed is voor het bedrijf, en niet noodzakelijk naar wat goed is voor jou. (Niet alle managers doen dat, hoi M.!)

En als je dan op zoek gaat naar iets om je voortgang in het leven meetbaar te maken, zoals hoeveel geld je hebt, of hoe groot je auto is, dan word je daar over het algemeen niet gelukkig van (maar gelukkig wel rijk, zoals Wim Sonneveld al zei).

Misschien dat daarom video games zo populair zijn: die geven je wél een score als je iets doet. Ze geven je de illusie dat je invloed hebt op het resultaat.

Maar in het echte leven zul je zelf moeten beoordelen of je het goed doet, en dat is niet altijd makkelijk.