Deed je mee aan #microblogvember? Nice.

De afgelopen 30 dagen (inclusief vandaag) heb ik elke dag een post geschreven op mijn blog. Dit zijn ze allemaal.

De titels werden deze keer bedacht door Jenn Schiffer, die ik volg op Twitter. Dit is de lijst.

Omdat ik in het Nederlands schrijf, heb ik alle titels uit het Engels vertaald (met uitzondering van deze post dus).

Ik vond het leuk om te doen, maar ook een beetje vermoeiend. Ik had als regel voor mezelf dat ik niet meer dan 1 dag van tevoren mocht schrijven. Wonderlijk genoeg lukte het me elke keer om iets te verzinnen.

Ik kan niet beloven dat ik nu weer vaker op mijn blog ga posten. Dat heb ik me al vaker voorgenomen, en dan kwam het er niet van. Maar ik zou het wel willen.

Je zou kunnen denken dat Twitter alleen maar domme grappen is, en (afhankelijk van wie je volgt) eindeloze scheldpartijen over elk onderwerp dat je maar kunt bedenken. Maar je kunt er ook daadwerkelijk wat van leren.

Neem nou zoiets als verzwaarde dekens. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar sinds een tijdje weet ik van meerdere mensen dat die dekens kunnen helpen als je je overprikkeld voelt.

Dit verbreden van je wereld (en de domme grappen natuurlijk) ga ik het meest missen als Twitter onverhoopt kopje-onder mocht gaan.

De truc om zoiets als microblogvember vol te houden, is om niet na te denken over hoe lang het nog duurt. Wat ook helpt, is in gedachten te houden dat het stukje van de dag niet lang of ingewikkeld hoeft te zijn.

Het is dezelfde tactiek die ik gebruik om een taal te leren. Duolingo maakt dit makkelijk door de lessen zo op te delen dat je maar 10 à 15 minuten per dag hoeft te besteden. Voor mijn gevoel lijkt het dan niet op te schieten, maar als ik na een paar maanden terugkijk, blijk ik toch daadwerkelijk iets geleerd te hebben.

Net zoals ik nu bijna een maand aan stukjes heb geschreven op dit blog.

Vorig jaar werd er een filmpje voor intern gebruik gemaakt binnen ons bedrijf, over onze internationale collega’s. Het ging over hoe het is om in Nederland te werken, en een van de onderwerpen die aan bod kwam was het Nederlandse eten. Een vrouw zei, met een verontschuldigend glimlachje, dat het Nederlandse dieet nogal bread heavy was. En daar moest ik om lachen, want het klonk herkenbaar. Mijn buitenlandse collega’s verbazen zich altijd over de Nederlandse lunch, waar mensen alleen maar brood eten. Onbegrijpelijk dat je daarmee de dag door kunt komen, vinden ze. Gelukkig kun je in onze kantine ook gewoon warm eten.

Je mag me wakker maken voor quiche. Of hartige taart. Of, zoals de Engelsen zeggen, pie.

Figuurlijk, natuurlijk, want het enige waar je me echt voor wakker mag maken is als het huis in brand staat, of vergelijkbare noodsituaties.

Het fijne aan quiche is dat het de dag erna ook nog goed smaakt, zelfs als het koud is. Dat kun je niet van alle gerechten zeggen.

Nu heb ik trek.

In de jaren nul was ik eens op wandelvakantie in Polen. Daar zag ik dat veel mensen op het platteland niet alleen groente verbouwden in hun moestuintjes, maar ook tabak. Ik wist toen helemaal niet dat je in ons klimaat ook tabak kon kweken.

Ik moest daar laatst weer aan denken toen Deb Chachra vertelde over de theeteelt in India. De Britten verbouwden thee daar niet omdat ze in het hun eigen land niet konden verbouwen (thee is immers een plant die het ook prima doet in de koude Himalaya, daar heb je geen warm klimaat voor nodig), maar omdat er in India een grote voorraad goedkope arbeiders was voor de arbeidsintensieve theeteelt. Arbeiders die in feite als slaven behandeld werden.

Ik vind het grappig als mensen zeggen bindingsangst te hebben, en vervolgens een tatoeage nemen. Een tatoeage is voor altijd, een relatie hoeft dat niet te zijn. Waarom durf je het ene wel aan, en het andere niet?

Natuurlijk spreek ik hier met boter op mijn hoofd, want ik heb er geen probleem mee om te beloven voor altijd bij mijn vrouw te blijven, maar een tatoeage, daar begin ik niet aan.

“Maar leg jij het dan eens uit, Jeroen, waarom je het ene wel aandurft en het andere niet?”

“Ik heb nog nooit een tatoeage gezien die ik zelf ook zou willen hebben. Zo simpel is het.”

Op de lagere school kende je van al je vrienden de straat waar ze opgroeiden. Ze woonden om de hoek, je kwam bij ze thuis op speelafspraken en verjaardagsfeestjes.

Op de middelbare school wist je dit alleen van sommige vrienden, want niet bij iedereen kwam je thuis. Niet alleen de afstand speelde een rol, maar ook wilde niet iedereen als puber zijn vrienden blootstellen aan zijn ouders, want die waren stom.

Op de universiteit wist je het maar van een paar vrienden. De meesten woonden namelijk in een andere stad voordat ze gingen studeren, en daar kwam je niet zomaar.

Met je partner is het kringetje weer rond. Mits de schoonouders nog op dezelfde plek wonen en je goed contact met ze hebt, kom je regelmatig in de straat waar je partner opgegroeid is.

Zoals ik eerder op Twitter schreef, stonden we laatst te wachten tot de Sint Maartenoptocht zou beginnen, toen een oud-collega voorbij kwam. Ik herkende haar meteen, we hadden een jaar of tien geleden elke dag in hetzelfde kantoor gewerkt. Toen ze overstapte naar een andere werkgever, kreeg iedereen bij het afscheid een steentje met helende eigenschappen van haar.

Ik had geen idee meer hoe ze heette. Toen ze weer verder liep vroeg mijn vrouw wie dat was, en pas tien minuten later schoot haar naam me te binnen.

Vergelijk dit eens met het afspraak maken voor een vaccinatie, waar je je burgerservicenummer voor nodig hebt. Dat lepel ik zo op, zonder aarzelen.

Blijkbaar kan ik nummers en gezichten goed onthouden, maar namen niet.