Een dichteres die bij het signeren “Welkom in de wereld van de kamerplant” in haar bundel schrijft, kan ik al geen slechte recensie meer geven. Dat ga ik dus niet doen. Ook omdat het niet nodig is.

Ik heb een voorgeschiedenis met gedichten. Namelijk dat ik er niet zo veel mee heb. Ik wil graag begrijpen wat ik lees, en dat is bij sommige gedichten lastig. Daar gaat het meer over het oproepen van een gevoel, een beeld. Of over taalspelletjes. Of over ritme, woordgebruik, dat soort dingen.

Dit was een aanloopje om te zeggen dat regen kosmos kamerplant, van Anne Broeksma, vaak best onbegrijpelijk is. Maar er staan mooie zinnetjes in. En het klinkt mooi als je het hardop uitspreekt (of zachtjes in jezelf, voor de introverten onder ons). Als je visueel aangelegd bent, roept het ook nog eens allerlei beelden op.

er was een dag waarop je glas ging eten
ongeveer een emmer gleed er door je keel
je zat op de grond voor de gordijnen
en vroeg om een servetje

In 2014 heb ik 43 boeken gelezen, volgens Goodreads. Dat klopt niet helemaal, want ik heb ook een paar boeken herlezen, en dat kun je in Goodreads niet (goed) aangeven. Maar dan nog steeds staat de teller op een paar duizend pagina’s minder dan in het topjaar 2013.

Afgelopen jaar heb ik veel goede boeken voorbij zien komen, zelfs zo dat ik een paar keer dacht: ik ga alweer vier sterren uitdelen, wat saai. Maar echte uitschieters waren er weinig. Hier zijn de toppers:

• Gerard Heineken: de man, de stad en het bier. Het gebeurt niet vaak dat ik een boek in 1 dag uitlees, maar dit was er een. Ik had niet verwacht dat ik het zó interessant zou vinden, maar de combinatie van de opkomst van Nederland en Amsterdam in de 19de eeuw en een boeiende persoon maakte dat ik niet kon stoppen.
• Before I Burn. Een Scandinavisch drama waar de melancholie vanaf druipt. De geschiedenis van een brandstichter en de volwassenwording van de schrijver knap verweven met sublieme beschrijvingen van een piepkleine gemeenschap in Zuid-Noorwegen. Doe mij nog maar een portie.
• Mijn onbetwiste favoriet was echter The Orphan Master’s Son. Een boek dat leest als een koortsdroom. Het hield me dag en nacht bezig. Zo fantasievol, zo gruwelijk (ik moest mezelf soms dwingen om door te gaan). Volstrekt ongeloofwaardig, maar achteraf denk je: misschien gaat het er toch echt zo aan toe in een waanzinnige dictatuur.

Een stripboek over Jack the Ripper. Ik was destijds ook niet meteen enthousiast. Maar Alan Moore en Eddie Campbell wisten het interessant te maken. Sterker nog, dit is een van mijn favoriete boeken aller tijden. Het gaat dan ook niet alleen over de moorden, maar over Londen aan het einde van de 19de eeuw. En dan in het bijzonder de bodemloze put van ellende die het East End was. Klasseverschillen, armoede, misdaad, uitbuiting van vrouwen, corruptie bij de politie, vrijmetselarij, de staat van de geneeskunde, de houding tegenover gays, geestesziekten, het is maar een greep uit wat voorbij komt.

Omdat er zo veel onderwerpen aan bod komen, is het boek uitstekend geschikt om te herlezen. De eerste keer kan het namelijk overweldigend overkomen, terwijl de tweede keer alles meer op zijn plaats valt. Ik kan je aanraden om de elektronische versie te kopen (bijvoorbeeld via Comixology), omdat de papieren versie vanwege het gewicht moeilijk hanteerbaar is.

Enige minpuntje zijn de tekeningen. Vaak zijn ze erg sfeervol, en ondanks de eenvoudige lijnen bijzonder effectief. Maar soms kan het moeilijk zijn om de personages uit elkaar te houden. Vooral bij de vrouwelijke hoofdpersonen speelt dat probleem.