Maandelijks archief: november 2015

Een Mac in het bedrijf

Programmeren

Bijna mijn hele werkende leven heb ik doorgebracht achter een Windows PC (die paar jaar OS/2 niet meegerekend). Thuis heb ik al jaren een Mac, maar op het werk was dat tot voor kort niet mogelijk. Een half jaar geleden kon ik echter een MacBook Pro kiezen, en dat heb ik gedaan.

De opstelling is simpel: de MacBook staat onder een monitor, waarbij ik beide schermen gebruik, en ik heb een losse muis voor de invoer. Over de muis kan ik kort zijn: het is een Logitech M705 “Marathon”, en die doet het prima. Drie jaar met een batterij is ook niet slecht (de teller staat op dit moment nog boven de 900 dagen).

OS X werkt over het algemeen goed, maar ik gebruik een paar kleine programma’s om de dag iets makkelijker door te komen. Hier zijn ze:

1Password

Wachtwoorden onthouden is voor mijn beperkte geheugen een uitdaging. 1Password houdt ze netjes voor me bij, en sychroniseert foutloos via o.a Dropbox. (Dropbox is sowieso vaak het eerste programma dat ik ergens installeer.)

De handigste feature van 1Password is de integratie met de meestgebruikte browsers: typ Cmd+backslash, en de plugin logt voor je in. Dat werkt niet altijd vlekkeloos, maar dan kun je altijd nog het wachtwoord van het clipboard plakken.

Karabiner

Het toetsenbord van de MacBook Pro is misschien wel een van de beste laptoptoetsenborden dat ik ooit gebruikt heb, maar de layout heeft 1 groot nadeel: er zit geen Control-toets aan de rechterkant. Als je, zoals ik, regelmatig de Emacs keybindings gebruikt, dan is dat superonhandig. Gelukkig kun je met Karabiner de rechter Option-toets omzetten naar Control, zodat je je vingers niet meer in moeilijke bochten hoeft te wringen. Het programma kan nog veel meer, maar dit is waar ik het voor gebruik.

Moom

Natuurlijk kun je in OS X vensters een andere grootte en plaats geven, maar ik wil dat heel precies kunnen instellen. Daar is Moom voor. Voor iedereen die secuur is, of een milde vorm van OCD heeft, is dit programma een zegening. Ga met je muis boven de groene knop van een venster hangen, en je krijgt een popup met allerlei handige opties om je venster te verplaatsen en/of een andere grootte te geven. De grootte stel je in op een raster, waar je met je muis overheen kan slepen. Ook het verplaatsen van een venster naar een ander scherm kan met 1 klik op de muis. Veel meer plezier van 10 dollar kun je niet hebben.

Een kuukske in de thee dopen

Muziek, Waargebeurd

Toen ik naar buiten liep bij het verpleeghuis waar mijn vader nu zit, was het rustig herfstweer. Een man die iets ouder was dan ik, liep voor me op de stoep. Een scooter met een kale man reed voorbij. Een blonde vrouw zat achterop. “Verrekte mongool!”, schreeuwde de kale man tegen de wandelaar voor me. De oudere man keek verbaasd naar de scooter, waar kwaad naar hem gekeken werd.

Zo ging het vroeger ook al in deze stad.

Ik keek naar rechts. Daar was jaren geleden de personeelswinkel van Philips gevestigd. Ik herinnerde me de zaterdagen dat ik daar ’s morgens met mijn vader naar toe ging. Het parkeerterrein was altijd vol, mensen liepen met grote dozen te sjouwen, maar toch wisten een plekje te vinden. We liepen door een poort naar de ingang, en daar was de interessantste plek die ik kende. De tv’s, de knutseldozen met elektronica, (later) de spelcomputers, de aanbiedingenhoek waar altijd wel wat tussen lag. Maar ook mijn eerste LP kocht ik daar (mijn vader betaalde). Het waren stukken uit de Peer Gyntsuite van Grieg, en een stuk van Tsjaikovski. Op de hoes stond een foto van een Noors fjord. Thuis ging ik snel luisteren met mijn koptelefoon. Grieg vond ik mooi, Tsjaikovski deed me niks.

Er is iets bijzonders met muziekstukken die je vaak privé beluisterd hebt, en die je dan ineens ergens anders hoort.

Het was tijdens muziekles, de algemene muzikale vorming na school. De lerares zette een bandje op, en daar klonk de Peer Gyntsuite. Ik was hevig ontroerd door de muziek, misschien wel voor het eerst van mijn leven. Was het de herkenning, of omdat ik het stuk sowieso al mooi vond? Ik zou het niet meer durven zeggen.