Een dichteres die bij het signeren “Welkom in de wereld van de kamerplant” in haar bundel schrijft, kan ik al geen slechte recensie meer geven. Dat ga ik dus niet doen. Ook omdat het niet nodig is.

Ik heb een voorgeschiedenis met gedichten. Namelijk dat ik er niet zo veel mee heb. Ik wil graag begrijpen wat ik lees, en dat is bij sommige gedichten lastig. Daar gaat het meer over het oproepen van een gevoel, een beeld. Of over taalspelletjes. Of over ritme, woordgebruik, dat soort dingen.

Dit was een aanloopje om te zeggen dat regen kosmos kamerplant, van Anne Broeksma, vaak best onbegrijpelijk is. Maar er staan mooie zinnetjes in. En het klinkt mooi als je het hardop uitspreekt (of zachtjes in jezelf, voor de introverten onder ons). Als je visueel aangelegd bent, roept het ook nog eens allerlei beelden op.

er was een dag waarop je glas ging eten
ongeveer een emmer gleed er door je keel
je zat op de grond voor de gordijnen
en vroeg om een servetje