We gingen naar een restaurant om te lunchen. Buiten werd het steeds donkerder, totdat een hoosbui losbarstte en de weinige mensen die nog op het terras zaten zich naar binnen haastten.

Toen ik even later weer naar buiten keek, stond een groepje wandelaars te schuilen onder een van de grote parasols op het terras. Onder hen was een meisje, dat tussen de volwassenen in op de tafel was gaan staan, zodat ze met haar hoofd net boven de hoofden van de anderen uitstak. Ze had haar capuchon op en keek roerloos voor zich uit naar de regen, die in grote grijze vlagen naar beneden kwam.

Ze was als een madonnabeeld, dat door sterke mannen onder een baldakijn in processie door de straten gedragen werd.

Enkele minuten later was het terras weer leeg, alsof er niets gebeurd was.

We wandelden langs de Kromme Rijn. Onderweg kwamen we langs de achterkant van de kersentuin. Het viel me op dat er nu een ouderwets aandoend bord stond, met een aansporing om kersen te komen eten. Ik pakte mijn telefoon om er een foto van te maken, liep wat achteruit, probeerde de hoek goed te krijgen en drukte af.

Toen ik mijn telefoon weer in mijn broekzak deed, keek ik naar de rivier. In het water, aan de kant, lag een kajak. In de kajak zat een vrouw. Ze keek me aan zonder iets te zeggen.

Ik liep snel verder.