Nu we, volgens sommigen, aan de vooravond van de Derde Wereldoorlog staan, is het interessant om eens terug te kijken naar een gebeurtenis uit die andere tijd toen we ook aan de rand van de afgrond stonden, de jaren tachtig. In 1983 kwam The Day After uit, een film die probeerde een realistisch beeld te schetsen van de gevolgen van een aanval met kernwapens op de Verenigde Staten. Ik kan me herinneren dat ik als kind slecht geslapen heb nadat ik hem voor het eerst zag. En daarin was ik niet de enige: president Ronald Reagan had hetzelfde probleem.

In het boek Arsenals of Folly: The Making of the Nuclear Arms Race, van Richard Rhodes, staat dat Reagan na het zien van deze film in zijn dagboek schreef:

It is very effective, and left me greatly depressed [..] My own reaction: we have to do all we can [..] to see that there is never a nuclear war.

Reagan stond erom bekend dat hij gevoelig was voor verhalen die via film verteld werden. The Day After had hem zodanig beïnvloed, dat hij bijvoorbeeld na een overleg met zijn militaire staf in zijn dagboek schreef:

[I received] a briefing on our complete plan in the event of a nuclear attack. [..] In several ways, the sequence of events described in the briefings paralleled those in the ABC movie. Yet there were still some people at the Pentagon who claimed a nuclear war was ‘winnable’. I thought they were crazy.

In zijn memoires geeft hij aan dit deze film een directe aanleiding was om later, samen met Gorbatsjov, het Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty te tekenen, waarbij overeengekomen werd om kernwapens voor de middellange afstand af te schaffen.

Een sterk voorbeeld van het verschijnsel dat beelden soms meer zeggingskracht hebben dan woorden.