Backlog

Iedereen die wel eens games speelt kent waarschijnlijk het verschijnsel: je ziet een interessante game in de aanbieding, je koopt het, maar je hebt niet meteen tijd om het te spelen. Doe dat een paar keer, en je hebt de beruchte gaming backlog.

Afgelopen weekend besloot ik een paar games te spelen in een poging mijn backlog wat kleiner te maken. Hierbij een korte impressie van de gespeelde games:

A Short Hike
Een schattig spel, dat je tijd respecteert: je kunt de top van de berg in ongeveer anderhalf uur bereiken. Daarna kun je nog extra’s doen, maar ik vond het voldoende zo. Wat bijzonder is, is dat de game soepel bestuurt. Dat is niet altijd een gegeven bij indie-games.

Doki Doki Literature Club
Een horror-game, die vermomd is als suikerzoete dating sim. Deze game kostte me ongeveer 4 uur. Waarschijnlijk had ik deze game enger gevonden toen ik jonger was. Nu was ik er me teveel van bewust hoe de game me probeerde te manipuleren.

The Stanley Parable
Weer een game die niet heel tijd kost: na ongeveer anderhalf uur kreeg ik de achievement voor het einde. Of dat het echte einde is staat ter discussie, maar ik had genoeg gezien. De vierde muur wordt doorlopend doorbroken, en ik twijfelde of ik dit een horror-game vond of dat het humoristisch bedoeld was. Ik moest er in ieder geval af en toe bij glimlachen (zie: de Room 430 achievement [spoiler alert]).

Night In The Woods
Eerdere pogingen om dit spel te spelen mislukten, het wilde maar niet klikken. Nu ben ik blij dat ik toch doorgezet heb: niet alleen is het grafisch heel mooi, maar het zijn vooral de personen die je tegenkomt die je bijblijven. Het einde is iets te veel uitgesponnen, maar voor de rest was het een bijzondere ervaring.

Veerboot

Zicht vanaf het dek van een veerboot. Naast de boot vaart een schip met een graafmachine aan boord

De veerboot is misschien wel mijn favoriete vervoermiddel. Er is zoveel dat je tijdens je reis kunt doen:

  • Kijken naar de honden die mensen meenemen naar het eiland
  • Op het dek staan en kijken naar de boot met een graafmachine
  • Je haar laten verwaaien
  • Koffie halen en nadenken of je er een gevulde koek bij zult nemen
  • Een weddenschap starten welke medereiziger als eerste van de boot af zal lopen
  • Even de ogen dichtdoen
  • Gewoon uit het raam naar de zee staren (probeer dat maar eens in de trein)

Geen introductie nodig

Jarenlang hoefde ik niet na te denken over een introductie van mezelf op social media. Ik zat alleen op Twitter. Daar was ik op een dag gewoon mee begonnen:

de eerste tweet van Jeroen: "(loop twitter binnen) is het feest al begonnen, heb ik iets gemist?Maar toen nam Musk Twitter over, en moest ik op zoek naar iets anders. Uiteindelijk werd dat Mastodon. Op Mastodon is het gebruikelijk dat je een toot vastmaakt met daarin een beschrijving van jezelf. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik niet graag onnodig de aandacht op mezelf vestig, dus ik had niet zo’n zin in een introductietoot.

Omdat ik niet de illusie had dat iemand zich nog mijn eerste tweet zou herinneren, heb ik die gewoon opnieuw gebruikt voor Mastodon:

de eerste toot van Jeroen: "(loop mastodon binnen) is het feest al begonnen, heb ik iets gemist?

Zo donker

Een vakantiehuisje dat we vaker huren ligt in het noorden van het land, en ’s nachts is het daar donker. En dan bedoel ik niet zomaar een beetje donker, maar er is zo weinig licht dat als je in bed je ogen opendoet, je geen verschil ziet met als je je ogen dicht hebt.

Nu denk je natuurlijk dat ik een interessante observatie ga doen over in contact komen met je oergevoelens en meer van dat soort dingen, maar nee. We hebben bij de Hema zo’n lampje gekocht dat je in het stopcontact kunt pluggen, en dat ’s avonds automatisch aangaat. Want niet alleen is dat veel handiger als je ’s nachts naar het toilet moet, maar aardedonker is gewoon eng.

Boerderij in de winter

We waren bij Borg Verhildersum in Leens, en in het koetshuis was een tentoonstelling over de leraren van kunstacademie Minerva in Groningen, die leden van kunstenaarscollectief De Ploeg opgeleid hadden.

Één schilderij viel me op: Boerderij In De Winter, van Cornelis Pieter de Wit. Op de eerste plaats dacht ik: ik herken zo’n winterlandschap van vroeger, maar het is net alsof dit schilderij uit een ander land komt. Gaan we ooit nog een boerderij zo onder de sneeuw zien liggen?

Op de tweede plaats viel me op dat de gedeeltes van het besneeuwde dak die in de schaduw liggen, bijna hemelsblauw zijn. En dat zie je pas als je er bovenop gaat staan (of inzoomt op deze site). Een mooie illustratie van het principe ‘schilder wat je ziet, niet wat je denkt te zien’.

Nice

Deed je mee aan #microblogvember? Nice.

De afgelopen 30 dagen (inclusief vandaag) heb ik elke dag een post geschreven op mijn blog. Dit zijn ze allemaal.

De titels werden deze keer bedacht door Jenn Schiffer, die ik volg op Twitter. Dit is de lijst.

Omdat ik in het Nederlands schrijf, heb ik alle titels uit het Engels vertaald (met uitzondering van deze post dus).

Ik vond het leuk om te doen, maar ook een beetje vermoeiend. Ik had als regel voor mezelf dat ik niet meer dan 1 dag van tevoren mocht schrijven. Wonderlijk genoeg lukte het me elke keer om iets te verzinnen.

Ik kan niet beloven dat ik nu weer vaker op mijn blog ga posten. Dat heb ik me al vaker voorgenomen, en dan kwam het er niet van. Maar ik zou het wel willen.

Verzwaarde dekens

Je zou kunnen denken dat Twitter alleen maar domme grappen is, en (afhankelijk van wie je volgt) eindeloze scheldpartijen over elk onderwerp dat je maar kunt bedenken. Maar je kunt er ook daadwerkelijk wat van leren.

Neem nou zoiets als verzwaarde dekens. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar sinds een tijdje weet ik van meerdere mensen dat die dekens kunnen helpen als je je overprikkeld voelt.

Dit verbreden van je wereld (en de domme grappen natuurlijk) ga ik het meest missen als Twitter onverhoopt kopje-onder mocht gaan.

November heeft best veel dagen

De truc om zoiets als microblogvember vol te houden, is om niet na te denken over hoe lang het nog duurt. Wat ook helpt, is in gedachten te houden dat het stukje van de dag niet lang of ingewikkeld hoeft te zijn.

Het is dezelfde tactiek die ik gebruik om een taal te leren. Duolingo maakt dit makkelijk door de lessen zo op te delen dat je maar 10 à 15 minuten per dag hoeft te besteden. Voor mijn gevoel lijkt het dan niet op te schieten, maar als ik na een paar maanden terugkijk, blijk ik toch daadwerkelijk iets geleerd te hebben.

Net zoals ik nu bijna een maand aan stukjes heb geschreven op dit blog.

Sorry (maar niet heus)

Om de een of andere reden luister ik sinds het begin van de coronapandemie vele malen achter elkaar naar eenzelfde nummer. Niet een en het zelfde nummer, gelukkig, maar regelmatig blijft een liedje wekenlang in mijn hoofd zitten.

Vorig jaar was het, zoals Spotify me parmantig meldde in het jaaroverzicht, RGB van Yoasobi.

De afgelopen weken was het Dancehall, van de driekoppige band Mrs. Green Apple. Ik wil je graag waarschuwen voordat ik je een link geef, want het is een oorwurm van jewelste. En de video is vermakelijk om te zien, met superstrakke danspasjes en veel kostuumwisselingen.

Denk overigens niet dat de band alleen van dit soort nummers maakt. Zoals bij meer Japanse bands vliegen hun nummers (en hun uiterlijk!) alle kanten op. Af en toe aangevuld met een drakerige ballad met onbegrijpelijke teksten.

Hier is dan de link naar Youtube. Je bent gewaarschuwd. Sorry (maar niet heus) als je dit de rest van de dag in je hoofd hebt.

Mijn vrouw

Mijn ouders waren bevriend met een gescheiden vrouw. Als klein kind vond ik haar om twee redenen opvallend: ze had een harde ‘g’, wat ongebruikelijk was in mijn omgeving, en ze was direct, wat nog ongebruikelijker was in het Brabant van die tijd.

Later hoorde ik pas dat die directheid een reden was dat ze gescheiden was. Ze was getrouwd geweest met een man die later directeur werd bij de Nederlandse vestiging van een groot Amerikaans bedrijf. Toen hij nog de carrièreladder aan het beklimmen was, waren ze een keer met het bedrijf een weekend weg naar een luxe hotel, met partners. Op een bepaald moment stonden ze met een aantal stellen in de lift, en toen zei onze vriendin “Tja, en morgen staan we weer gewoon de wc te soppen”. Haar man was laaiend, hij vond dat ze hem voor schut had gezet voor zijn collega’s.

Ik kan me niet voorstellen dat ik daar kwaad over zou worden. Niet als het mijn vrouw was, en ook niet als het de vrouw van een collega was. Maar goed, ik ben dan ook geen carrièretijger.